نه از خودم فرار کرده ام
نه از شما
به جستجوی کسی رفته ام که
" مثل هیچ کس نیست "
نگران نباشید
یا با او
باز میگردم
یا او
بازم میگرداند
تا مثل شما زندگی کنم ...!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

محمدعلی بهمنی

ديگر سفارشی نيست !

تنها جان ِ تو ، جان ِ پرندگان ِ پــَـر بسته‌ای که دی ماه به ايوان ِ خانه می‌آيند !

خــداحــافــظ ...

وقتی چمدانش را به قصد رفتن بست، 
نگفتم عزیزم ، این کار را نکن . 
نگفتم برگرد 
و یک بار دیگر به من فرصت بده . 
وقتی پرسید دوستش دارم یا نه ، 
رویم را برگرداندم. 
حالا او رفته ، 
و من تمام چیزهایی را که نگفتم ، می شنوم . 
نگفتم عزیزم متاسفم ، 
چون من هم مقّصر بودم. 
نگفتم اختلاف ها را کنار بگذاریم ، 
چون تمام آنچه می خواهیم عشق و وفاداری و مهلت است. 

گفتم اگر راهت را انتخاب کرده ای ، 
من آن را سد نخواهم کرد . 
حالا او رفته ، 
حالا او رفته ، و من 
تمام چیزهایی را که نگفتم ، می شنوم . 

او را در آغوش نگرفتم و اشک هایش را پاک نکردم 
نگفتم اگر تو نباشی 
زندگی ام بی معنی خواهد بود. 
فکر می کردم از تمامی آن بازی ها خلاص خواهم شد . 
اما حالا ، تنها کاری که می کنم 
گوش دادن به چیزهایی است که نگفتم . 

نگفتم بارانی ات را درآر ... 
قهوه درست می کنم و با هم حرف می زنیم . 
نگفتم جاده بیرون خانه طولانی و خلوت و بی انتهاست .
گفتم خدانگهدار ، موفق باشی ، 
خدا به همراهت . او رفت 
و مرا تنها گذاشت تا با تمام چیزهایی که نگفتم، زندگی کنم !

چه سلامی ؟ واسه چی این همه تاخیر کردی ؟

بـه هــوا محتاج بــودم ، دیگه خـــیلی دیـر کردی

دیگه موهای سـپـیـدم ، بیشتر از موی سیاهـه

جوونیم بـــرنـمیگرده ، دیـــگه آخـــرای راهـــه

حــرف دیــگه ای ندارم ، جز همین غم قدیمی

دنبال چیزای نــو نیــســت ، دلِ آدم قــدیــمی

حرف دیـگه ای ندارم ، جز همین که بیقرارم

تو نباشی حـکــم اینه ، حــق زنــدگی ندارم

قبــلِ تــو خونه نبــود و ، بــعـدِ تو پنــجره ای نیــست

این طرف که تو نباشی ، اون طرف منظره ای نیست

وقتی عشق از دست میره ، کیــو باید سرزنش کرد ؟

اون که رفت ؟ یا اون کسی که به زبون نمیگه برگرد ؟

تو نخواستی که بمونی ، دست کشیدی از ادامه

میری و میبری همراه ت ، نفـسی رو که باهامه

بــودنت کوتاه مدت ، مــن اســیــر این کلیشه م

قبل تو عاشق نبودم ، بعد تو عاشق نمیشم ...

چه سلامی ؟ واسه چی این همه تاخیر کردی ؟

به هــوا محــتــاج بودم ، دیگه خیلی دیر کردی ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

افشین مقدم

به نام خدای خوبی ها ...

اول یه چی درباره این عکسی که گذاشتم بگم

که چقد سرد و بی روح هست

و چه غم جالبی توش هست

فک کنم به متنی که مینویسم بخوره

الان نزدیکای صبح هست تقریبا

هیچ صدایی هیچ جایی نیست

همه جا ساکت و همه خوابن

اما مث هرشب بیدارم و دلیلشم بعد سالها نفهمیدم ... :))

داشتم یه اهنگ گوش میدادم که از لحظه ی شروعش تا لحظه ای که تموم میشه

خاطره داره برام

خاطره هایی که خیلی عزیز هستن

نمیدونم باید بخندم باهاش یا گریه کنم اما هرچی هست

حس خوبی میده ...

بعضی اهنگا انگار ساخته شدن برا نابود کردن ادم

مثل اهنگ باور شادمهر :

" تو همونی که میگفتی توو دنیا ، هیشکی مثل من پیدا نمیشه

تو همونی که میگفتی قلبم ، مال تو باشه واسه همیشه ... "

پاییز سال بعد رستاک :

" دنیای ما اندازه ی هم نیست ، من خیلی وقتا ساکتم ، سردم

وقتی که میرم توو خودم شاید ، پاییز سال بعد برگردم ... "

مثل اهنگ مهمون نوازی مهستی :

" درسته مهر باطل روی حق خورد

درسته روزگار یهو ورق خورد ... "

مثل همه اهنگای معین :

" قلبتم مثل دوتا چشم سیاته

ظلم عالم توی اون برق نگاته

اخه ظالم زیر پاتم یه نگا کن

تا ببینی چه دلایی زیر پاته ... "

( اخ که میمیرم برا این اهنگ معین ... )

یا حتی اهنگ هوای گریه شجریان
که از وقتی شروع میشه و بعدش اون نی رو میزنه غم عالم رو میاره تو دلت تا اخرش ... :

" نبسته ام به کــــَــس دل

نبسته کــــَــس ، به من دل

چو تــخته پاره بر موج

رها رها رها من ...

ستاره ها نهفته م در آسمان ابری

دلم گرفت ای دوست

هوای گریه با من 

هوای گریه با من ... "

انقد از این اهنگا هست که بخوام بنویسم باید دو صفحه همینجا تایپ کنم

اما یه اهنگی که الان گوش میدادم و حالمو بدجور عوض کرد

ترانشو کامل مینویسم

که صادقی خونده ...

به قول مامانم ادم با خاطره هاش زندست

و اگه خاطره ای نباشه ...

الهی شکرت به خاطر خاطره هایی که هست

به خاطر همه چی

ممنون ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بده دستاتو به دستام ، تا با هم کلبه بسازیم

کلبه ای پـــُـر از من و تو ، از من و تو ما بسازیم

دور بشیم از همه مردم ، واسه درد هم بمیریم

با ستاره ها بخوابیم ، با ترانه جون بگیریم

کلبه ای اندازه ی عشق ، باغچه ای و حوض و گلدون

سرتو باشه روو شونم ، مث لیلا مث مجنون

تو بشی مادر گلها ، من بشم بابای بارون

من واسه ی تو واسه من

کلبه ای میخوام که تو باغچش پــُــر باشه از یاسمن

حیاطشم سرتاسرش باشه چمن

فقط واسه تو ، واسه من و ...

توو کلبمون خدا باشه

خوشبختیمون قد تموم آسمون

صاف و بی انتها باشه ...

کلبه ای اندازه ی عشق ، باغچه ای و حوض و گلدون

سرتو باشه روو شونم ، مث لیلا مث مجنون

تو بشی مادر گلها ، من بشم بابای بارون

گاهی دلم می خواهد
بگذارم بروم بی هر چه آشنا ،
گوشه ی دوری گمنام
حوالی جایی بی اسم

بعد بی هیچ گذشته ای
به یاد نیارم از کجا آمده،
کیستم،
اینجا چه می کنم .
بعد بی هیچ امروزی
به یاد نیاورم که فرقی هست،
فاصله ای هست،
فردایی هست.

گاهی واقعا خیال می کنم
روی دست خدا مانده ام
خسته اش کرده ام.

راهی نیست
باید چمدانم را ببندم
راه بیفتم ... بروم .
ومی روم
اما به درگاه نرسیده از خود می پرسم
کجا ...؟!
کجا را دارم٫ کجا بروم؟

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

استاد علی صالحی

حالا که رفته ای ، بیا ...
بیا برویم

بعد ِ مرگت قدمی بزنیم
ماه را بیاوریم

و پاهامان را تا ماهیان رودخانه دراز کنیم

بعد ...
موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار
بعد...
موهایت را از روی لب هایت بزنم کنار
بعد ...
موهایت را از روی لب هایت ...

لعنتی
دستم از خواب بیرون مانده است

خوش به‌ حال آن مرد
که در زندگيش
تو راه بروی
خوش به حال مردی
که برایش
تو شيرين‌ زبانی کنی
خوش به حال مردی
که دست‌های قشنگ تو
دگمه‌های پيرهنش را
باز کند
ببندد
تا لب‌هات به نجوايی بخندد
خوش به حال من

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ

عباس معروفی

خسرو شکیبایی : مردم منو میدیدن میگفتن مخش تکون خورده .
ولی من به مامانم می گفتم من دلم تکون خورده نه مخم .
مادرم می گفت گور بابا مخ تو دلت قد صدتا مخ می ارزه ، به خدا گفت ، به همین زمین قسم گفت ...

اندیشه فولادوند : مادرت نپرسید عاشق کی شدی ؟ نپرسید اسمش چیه ؟

خسرو شکیبایی : مادرا که از آدم چیزی نمی پرسن . همه چیو خودشون می دونن ...


ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

دیالوگ فیلم " ستاره بود "

ده سال بعد از حال این روزام
با کــافه هـــای بی تو درگیرم
گفتم جهان بی تو یـعنی مـرگ
ده سال ِ رفــتی و نمی میرم

ده سال بعد از حال این روزام
تو تـــــوی آغوش یکی خوابی
من گفتم و دکتر موافق نیست
تو بهتر از قرصــای اعــصـــابی

ده سال بعد از حال ایـــن روزام
من چهل سالم می شه و تنهام
با حوصـــله ، قرمز ، سفید ، آبی
رنگین کمون می سازم از قرصام

می ترسم از هر چی که جا مونده
از ریـــمل ِ بــا گریـــه هــــــا جاری
از سایه روشــــن های بعد از ظهر
از شوهری که دوســتـــــش داری

گرم ِ هـــم آغــوشی و لبخـندین
تو و بستر ِ بی تــــابــتون تا صبح
تـکــلیف تنهایــیم روشـــــن بود
مثل چراغ ِ خوابتـــون تـــــا صبح

ده سال ِ که لب هام و می بندم
با بوســـه های تــلـــخ هر جایی
ده سال ِ وقتی شـعر می خونم
لــــــبخند ِ روی صنــــدلی هایی

یه عمر بعد از حــــال این روزام
یه پیــــــــــرمردم توی ِ یه کافه
بارون دلــم می خواد ، هــوا اما
مثل موهـــای دخــتـرت صـــافه

با ترس ، با دلشوره ، با تردید

روو خــاطراتــت راه افــتادم

با عشق رویاهاتو گــُـم کردی

بایــد تورو از دست میـــدادم

تو حــیــف میشی مــاهی قـرمــــز

آغــوش مـــن مــثـــل یــه مــُــردابه

من مـــرد ایــن افــسانــه ها نیستم

تو هم نفس میخوایی ، نه هم خوابه

آغـــوش مـــردونـه فـــراوونــه

قولای مردونه کـــَـمــَـــن دختر

مهـــتابو پــشت ابر پــنهوون کن

مــَـردا همه مثل هــَــمــَـن دختر

آغـــوش مــردونه فـراوونه

حرفای مردونه کمن دخـتر

مهتابو پشت ابر پنهوون کن

مردا همه مثل همن دختر

از این نمیترسم که بعد از تو

آه کسی پشت ســَـرَم باشه

ترسم از اینه بعد تو هـر شب

یاد یـه زن هم بـسـترم باشه

آغــوش مــردونه فـــراوونــه ...

هیچوقت منو نبخش ، هیچوقت نگام نکن

هیچ اعتنایی به ، شـــــب گریه هام نکن

هیچوقت منو نبخش ، باید که بشکنم

من مستحق این ، هر لحظه مــُـردنم

حیفه که بشکــنی ، آیــنده مال توست

بــه فــکر من نباش ، این منه شب زده

من از نـــهایـــت تـــــــاریــکــیا مــیــام

خورشید عشق تــو ، به دست من نده

چــرا گــلایه ای ، بـــه مــن نــمیکنی ؟

وقتی توو این قفس ، شکنجه میکشی

تو کـــه به پـاکــیه ، گــــُــلای مـریــمی

نـــباید عـــاشق ، پــــاییز مـــن بـــشی

هیچوقت منو نبخش ، من غـرق رفـتـنم

توو بـــُـهـتِ این مسیر ، باید که بشــکنم

امروز روز اول دیماه است/ من راز فصل ها را میدانم/ و حرف لحظه ها را میفهمم

نجات دهنده در گور خفته است/ و خاک , خاک پذیرنده/ اشارتیست به آرامش

زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت/ در کوچه باد میآید/ در کوچه باد میآید

و من به جفت گیری گل ها میاندیشم ...

به غنچه هایی با ساق های لاغر کم خون/ و این زمان خسته ی مسلول

و مردی از کنار درختان خیس میگذرد/ مردی که از رشته های آبی رگها یش

مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش/ بالا خزیده اند

و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را/ تکرار میکنند/  سلام /  سلام

و من به جفت گیری گل ها میاندیشم...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 فروغ فرخزاد