نگاه کن

که غم

درون دیده ام

چگونه

قطره قطره

آب میشود

چگونه سایه ی

سیاه سرکشم

اسیر دست

آفتاب میشود ...

نگاه کن

تمام هستی ام

خراب میشود

شراره ای مرا به کام میکشد

به اوج میبرد

به دام میکشد ...

نگاه کن

تمام آسمان من

پر از

شهاب میشود ...

نگاه کن

من از ستارگان سوختم

لبالب از ستارگان تب شدم

چو ماهیان سرخ رنگ ساده دل

ستاره چین برکه های شب شدم ...

" فروغ "

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

بهترین شعری بود

که تا امروز خونده بودم ...

آنقدر نیامدی

که از چهره ام ، بهار

برگ به برگ ریخت

پاییز شدم .

دیگر نیـــــــــا

آشفته میشود خواب های رنگی ام ...

تابستان
بساط جمع می‌كند

احساسم
در نوسان بهار می‌جوشد

و پاييز
بهانه‌ی تو می‌جويد
از سينه ی چاک درختان
به ريزش برگ

من نيز خسته‌ام
خسته
در اين هوای بی‌قرار
و در دلهره‌ی بی‌تاب انتظار تو

تو !

فرض کن عاشقم نبوده ای

من هم

خیال می کنم

بوسه ات را بر لبانم خواب دیده ام

و لمس انگشتانت بر اندامم

توهمی شاعرانه بود

دیگر

تو به زندگی ات برس

من هم به بی کسی ام ...

اگر یک شب جایِ خدا را بگیرم

مرا با این شکل و شمایل

این لباس ها...

توی اتاقت راه می دهی؟

بعد آرام بگیری و

فکر کنی خسته ای

بندِ دلم پاره شود

با همین دست ها برایت...

شعر دانه کنم

گردنبند بسازم؟

پنجره باز بماند

دمِ صبح... موهایت را

روی دوشم می اندازی؟

کدام ستاره را به بالشت سنجاق کنم

زودتر پلکت سنگینی می کند؟

چند فرشته دورِ سرت بال بال بزنند

دل به رویا می دهی؟

اصلاً هیچوقت گفته بودم

می خواهم خوابیدنت را تماشا کنم؟