ده سال بعد از حال این روزام
با کــافه هـــای بی تو درگیرم
گفتم جهان بی تو یـعنی مـرگ
ده سال ِ رفــتی و نمی میرم

ده سال بعد از حال این روزام
تو تـــــوی آغوش یکی خوابی
من گفتم و دکتر موافق نیست
تو بهتر از قرصــای اعــصـــابی

ده سال بعد از حال ایـــن روزام
من چهل سالم می شه و تنهام
با حوصـــله ، قرمز ، سفید ، آبی
رنگین کمون می سازم از قرصام

می ترسم از هر چی که جا مونده
از ریـــمل ِ بــا گریـــه هــــــا جاری
از سایه روشــــن های بعد از ظهر
از شوهری که دوســتـــــش داری

گرم ِ هـــم آغــوشی و لبخـندین
تو و بستر ِ بی تــــابــتون تا صبح
تـکــلیف تنهایــیم روشـــــن بود
مثل چراغ ِ خوابتـــون تـــــا صبح

ده سال ِ که لب هام و می بندم
با بوســـه های تــلـــخ هر جایی
ده سال ِ وقتی شـعر می خونم
لــــــبخند ِ روی صنــــدلی هایی

یه عمر بعد از حــــال این روزام
یه پیــــــــــرمردم توی ِ یه کافه
بارون دلــم می خواد ، هــوا اما
مثل موهـــای دخــتـرت صـــافه